Mężczyzna i depresja
Autorem artykułu jest Karolina Chaberek
Od mężczyzn wymaga się, by dawali swoim bliskim poczucie bezpieczeństwa, stabilizacji. Kulturowe uwarunkowania sprawiają, że wręcz żądamy, by mąż i ojciec byli osobami, na których zawsze można polegać. Zaburzenia depresyjne uniemożliwiają panom realizację tych wymagań.
Depresja stosunkowo rzadko dotyka mężczyzn. Na dwie kobiety cierpiące na to zaburzenie nastroju przypada zaledwie jeden mężczyzna. Przyczyną takiego stanu rzeczy mogą być różnice w wychowaniu. Mężczyźni są zwykle nastawieni na działanie, gdy coś im nie odpowiada. Z reguły nie użalają się nad sobą ani nad sytuacją. Od małego są uczeni, by nie okazywać emocji – nie wypada im płakać, smucić się i otwarcie przeżywać stanów melancholii. Chłopcy rozwiązują kłopotliwe dla siebie sytuacje i nie pogrążają się w płaczu czy smutku.
Każdy kij ma jednak dwa końce. Ten sposób wychowania może prowadzić do obniżenia zachorowalności na depresję wśród dorosłych już mężczyzn, może też jednak sprawić, że panowie z mniejszą swobodą radzą sobie z epizodami depresji.
Z jednej strony mężczyźni chorują na depresję rzadziej, ponieważ w dzieciństwie uczą się rozwiązywania problemów, a nie pogrążania się w smutku. Zamiast marudzić, działają i aktywnie wpływają na swoją sytuację. Z drugiej jednak strony, gdy już im się zdarzy epizod depresji i nie umieją sobie z nim radzić, rzadziej sięgają po pomoc specjalisty. Wolą brnąć w przekonanie o swojej sile i zaradności topiąc wszelkie smutki w alkoholu.
Jeśli podejrzewasz, że ktoś Ci bliski cierpi na depresję, nie próbuj go pocieszać, czy radzić, by „wziął się w garść”. Zaproponuj raczej wizytę u specjalisty, nie próbuj pomagać sama, bo możesz jeszcze bardziej zaszkodzić. Nie okazuj złości i nie uświadamiaj mężczyźnie, że choroba sprawia, iż przestał być ostoją bezpieczeństwa w swojej rodzinie. Powierz leczenie specjaliście.
---Seo copywriter - zapytaj o teksty na Twoją stronę internetową.
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz